บ้าน สี แดง ของ ดำ

บ้าน สีแดง

เมื่อเช้าตื่นเช้าอีกแล้ว สงสัยจะแก่แล้วเด๋วนี้ นอนดึกตื่นเช้า สุขภาพเสียหมด   

ไหนๆก็ตื่นเช้าแล้ว ก็เลยไปใส่บาตรตรงท่าน้ำหน้าบ้านตา ( ใกล้ๆที่ที่ลุงอาบนำ้ )  รออยู่นานเลย ตั้งแต่ เจ็ดโมงกว่าๆ ถึงเกือบแปดโมง

ระหว่างรออยู่ หลานเรา เรียนอยู่ ป.1 ก็มาคุยด้วย บอกกำลังจะไปเรียน

เราก็ขอดูว่าเรียนไรบ้างงงง

โอ่ยยย น้องเอาหนังสือภาษาไทยออกมา

โอ๊ยยยยยยยย  คิดถึงงงงงงงง  ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยยยยย

ทุกอย่างเหมือนเดิมมมมม

น้องก็มาสะกดอ่านทีละหน้าให้ฟัง

แล้วเราก็เปิดไปหน้าที่เราจำได้ เราชอบที่สุดเลย หน้านี้  "บ้าน สีแดง"

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงชอบ  

อ๊ออออ  เราใส่บาตรไม่ทัน ยายเดินมาบอกว่า พระพายเรือไปตอน หกโมงครึ่ง แล้วพายกลับตอน เจ็ดโมงห้านาที  

ผ้าขาวม้าผืนเก่า

ระหว่างที่เรานั่งคุยกับญาติอยู่นอกบ้านกัน

แล้ว น้าก็ตะโกนว่า "ผ้าขาวม้าใครเนี่ยยย เท่ว่ะะะะ"

เราก็แบบ ว๊ายยยย เซ็กซี่อ่ะะะะ   

ทีแรกก็คิดๆกันว่า นี่ลุงคงเอาไว้ผูกเอวเฉยๆ เพราะขาดเปนรูเซ็กซี่มาก

อีกวันเราเลยไปถามลุงว่า นี่ลุงใช้อยู่จริงๆหรอค่ะ

ลุงบอก "เออ !! ใช้จริงเลยล่ะ ลุงใช้อาบน้ำหน้าบ้านตรงริมคลองเล้ย

  เนี่ย พอเรือนักท่องเที่ยวมา ลุงก็ต้องแอบหลบไปหลังกำแพง" 

!!!!!  ลุงเราเท่อ๊ะะะะะะะ  

แล้ววันนี้ฝนตก ป้าเราก็มาไถๆน้ำออกไป เราก็เลยไปเล่นๆด้วย

เห็นลุงผ้าขาวม้าเซ็กซี่คนเดิม รองน้ำฝนจากกะละมัง ลงตุ่ม!!!! 

ลุงเราเท่อ๊ะะะะะะ  

ตาเราก็เท่ วันหลังจะมาเล่าความเท่ของตาเราให้ฟังน๊ะะะะะะ

นางนาค

จากความเมตตาจากเอมี่

ให้บัตรเราได้ไปดู  นางนาค

ว๊าวววววววววววววววววววว

เสียงดีอ๊ะะะะะะะะะะะะะ  นั่งขนลุกๆๆๆโชนอยู่หน้าเวที

แล้วเอมี่ คนคลุกวงใน ก็พาเราเข้าไปหลังเวที ว๊ายยยย

ยืนงงไปงงมาอยู่แถวนั้น

พาไปถ่ายรูปกับดารา เราก็เก็บอาการ แสดงอาการว่าชอบมากไม่ได้  โตแล้ว

ชิววิ๊ววววววววววว

แต้งงนะะะ เอมี่

วนเวียนอยู่ในโรงพยาบาล

ช่วงนี้ ใครๆ ก็ป่วย แล้วเราก็พาไป

คนแรก  อีแท๊กกกก คิดว่า จะเปนไข้หวัดสองพันเก้าซะแล้วววว

คนที่สอง พี่สาว  คิดว่าจะเป็นไข้หวัดสองพันเก้า เหมือนกัน

คนที่สาม ป้าปิ  เป็นไรไม่รู้ พาไปแบบงง

ไม่นานคงเป็นเรามั้ง ห้าๆๆๆๆๆๆ

พ่อก็คอยบอกว่า

อย่าเพ่นพ่านเซ่ะะะะ   ปิดปากไว้เซ่ะะะ ซื้อแล้วก็ใช้เซ๋ะะะะะ

พ่อไม่อยากให้หนูป่วย

วันหนึ่งพ่อโทรมาด้วยความกระอักกระอ่วนใจว่า " อย่าเพ่นพ่านเซ่ะะะะะ เด๋วก็เป็นโรคหรอก !!"

เราก็ตอบกลับไปว่า " โห้วววว หนูขอช็อปปิ้งหน่อยน๊ะะะ"

ด้วยความที่พ่อเป็นห่วงมาก พ่อก็เลยซื้อผ้ากันเปื้อนมาให้เล้ยยยยย

แต่เราก็ไม่กล้าใส่อยู่ดี รู้สึกอาย และก็ไม่กลัาด้วยย คิดว่า ยังไงก็ไม่เป็นแน่

เหมือนที่คิดว่า ไม่มีใครมาปล้นเราแน่ๆแน่นอนแหละะะ

อายทำไมเน๊อะะะ ป้องกันตัวเอง เน๊อะะะะ พ่อจะได้ไม่เป็นห่วงเนอะะะ

ออกแบบผ้ากันเปื้อนให้น่ารักน่าใส่ดีก่าาาา จะได้อยากใส่ วู้วววว

ด๋อออ.... โอ้เพนนิ่ง

ด๋อออ....  โอ้เพนนิ่ง  หรือ door opening  คำพูดที่ติดลิฟท์มหาวิทยาลัย ม.กรุงเทพ

ทุกครั้้งที่มีการเปิดหรือ ปิดประตูลิฟท์ของตึกในมหาวิทยาลัย ม. กรุงเทพ  

จะมีเสียงสาวสวย (?)  คอยกล่าวบอกว่า ลิฟท์เธอกำลังปฏิบัติการอันใดอยู่

แหม่  ได้ยินทีไร  เป็นต้องพูดตามทุกที

พูดผิดบ้าง ( เพราะฟังไม่ออก )   ห้าๆๆๆๆๆ   อย่างเช่น เพื่อนแสนรักของเรา  ขอใช้นามแฝงว่า

ล้านที่รัก  เทอมีความสามารถในการฟังต่ำ หรือไม่ก็ ผิดที่สาวประจำลิฟท์  

เธอคนนี้ เป็นโรคเดียวกับเรา ชอบพูดตามสาวลิฟท์    

แต่แทนที่ล้านที่รักจะพูดว่า  door  opening  เธอกลับ พูดอะไรก็ไม่รู้ ตามที่ล้านที่รักได้ยิน

จำไม่ได้จริงๆ ว่าล้านพูดว่าไร   แต่ก็เอาเถอะ ห้าๆๆๆ

สาระ : ก็คงเหมือนกับการออกแบบละมั้งง  ( เห้ยย ห้ามมั้ง )  

ที่การจะออกแบบ หรือทำสื่ออะไรออกมาย่อมเกิดผลกระทบต่อผู้รับสื่อ 

ต้องรอบคอบ ต้องใส่ใจ  เหมือนทำสาวลิฟท์อ่ะะ ทำแล้วฟังไม่ออก จะเกิดประโยชน์มั้ย

แต่มันก็คงขึ้นอยู่กับผู้รับสารด้วยล่ะเนอะ ห้าๆๆๆ  ต้องรู้จักวิเคราะห์สื่อที่ได้รับด้วยเน๊อะ

ขอขอบคุณ

ล้านที่รัก  และสาวเสียงสวยในลิฟท์

ด๋อออ  โคลสสิ่งงง  !!!!